Ik ben misselijk, heb geen enkele behoefte voedsel tot me te nemen. Mijn agenda is vrij vol en ik negeer het ongemak, sukkel weken door. Als ik toch naar de huisarts ga stelt ze voor eerst in het bloed te kijken of er een aanwijzing is voor bijvoorbeeld een ontsteking.
De volgende dag belt de assistente me verheugd op: in het bloed is geen enkele aanwijzing die de misselijkheid kan verklaren. Hhmmm. Prettig ja, onprettig ook ja. Ik laat de boel de boel en trek mijn wandelschoenen aan. Loop even later door een prachtig bos. Herfstlicht strijkt door de bomen en over het water van het ven, waar runderen grazen. Ik voel mijn voeten op de grond en kom in mezelf tot rust. Wat is er aan de hand? Waarom lijkt er geen plaats voor voedsel? Mijn lichaam zegt wel iets. Want niet alleen ben ik misselijk, mijn schouders zitten naast mijn oren en ik bén er als het ware niet. Ik doe wat gedaan moet worden en ook best aardig. Maar mijn hart zit er niet in. En ik heb totaal geen zin hier iets aan te doen want ik wil dóór.
Ik weet wel dat mijn agenda te vol is, voller dan ik prettig vind. En dat ik het feit dat mijn moeder in een verzorgingshuis is opgenomen nog geen plek heb gegeven. Dat ik onrustig word van het onkruid in de tuin. Allerlei dingen zijn nét iets te veel.
De schaar moet in de agenda. Want ik weet precies wat mij nu gaat helpen: aanrommelen. Een paar dagen in huis zonder doel zijn, elke ambitie laten. In het doelloos zijn en geen ambitie hebben, ordent mijn systeem zich. De organen ontspannen, mijn ogen en oren krijgen rust en ik zak in de ruimte waar ik creatief ben en die ik nodig heb om in de wereld te functioneren. Ik verzet me nog een week en zet dan toch een paar kruizen in mijn agenda: ik ben er even niet.
Waar gaat jouw lijf protesteren als alles nét even te veel is? En wat helpt je dan?
Kun je wel een steuntje gebruiken in dit proces? Craniosacraal therapie is een zachte lichaamsgerichte therapie die hierin veel kan betekenen. Je bent welkom, bel of mail me.
